جنية فضة

جنيه فضة ..

بيتوضا
بيدعى بإنه يوم يخرج..
من الخرم اللى رقعته ...

فى محفظتى بميت رقعة
عشان حاسس بإنه وحيد
فى وسط حاجات متسواشى
بتتنك على اللى جابوه
كروت ألوان بتدلع
ماهى فيها ..

أسامى ناس ميعرفهاش
ولا يحلم ...

يخش ف جيب واحد منهم
وورقة قديمة مصفرة
بتديه ضهرها وتمشى
عشان فيها بيتين من شعر ما فهمهوش
ونمرة من سبع أرقام ..

بدون أسماء
وعنوان كان فى يوم عارفه
كـأنه نسيه ..
كأنه نفس عنوان الحبيبة اللى هادتنى بيه
ومن يومها .. مبصرفهوش
وكام ورقة بتكتم كل يوم نفسه
لزوم ما المحفظة تورم
وتبقى كأنها مليانة ع الآخر
فيتململ ويتاّخر
ويخرم تانى محفظتى .. وارقعها
يقوم من تانى يتوضا
ويدعى بقلبه وبحرقة
عشان يكبر
ويصبح يوم ورق أخضر
يدوس عالفكة بالجزمة
ويتفتحله مليون باب
بدون أزمة
وينسى إنه كان مرة فى محفظتى
فى عز دعاؤه يتاخد
فينسى إنه يتنشف
آخر عملة فى محفظتى ..

جنيه صدّى
طلع إنه ماكانش بجد من فضة
فغسّلته .. وكفنته .. وسبته وحيد
عشان يفضل عظة وعبرة
لأى جنيه تسول له فى يوم نفسه
بإنه يخش فى جيوبى